Vandaag schreef Ina Brouwer, oud-Kamerlid en oud-partijleider van Groen Links, een artikel in de Volkskrant over de politiemissie in Afghanistan. Zij heeft het over de meisjes in Afghanistan die van het onderwijs uitgesloten waren, over zieke vrouwen die verboden werden een arts te bezoeken omdat alleen mannen toegang hadden tot de gezondheidszorg, over de uithuwelijking en het verbod om je als vrouw zonder boerka in het openbaar te vertonen. Inderdaad de staat van de rechtsstaat in Afghanistan is, op zijn zachts gedrukt, heel erg beroerd, als er überhaupt sprake is van een rechtsstaat. In hetzelfde artikel schreef ze verder “Of je het wendt of keert; er ligt een verantwoordelijkheid, ook bij Nederland,…”. En in deze context verdedigde Ina Brouwer het standpunt van Groen Links over de kwestie politiemissie in Afghanistan.
Ik vind deze beredenering geforceerd, kort door de bocht, en heel defensief. Zo niet, heel bevoogdend, als in “laten wij maar even de rechtsstaat in Afghanistan in orde brengen”. Dat Ronald Plasterk de kwestie over de politiemissie in Afghanistan gereduceerd heeft tot “een keuze tussen een school of een Afghaanse politieman” vind ik ook zo ongelukkig. Volgens mij heeft Plasterk hiermee de plank misgeslagen.
Wat is dan mijn alternatief? Ik vind dat de internationale gemeenschap wel haar verantwoordelijkheid moet nemen rondom de situatie van de Afghaanse bevolking. De geëigende instantie die hierover moet gaan lijkt mij de Verenigde Naties. Niet de NAVO, noch de Verenigde Staten. Omdat de politiemissie binnen de kaders van de NAVO plaats zal vinden, plaats deze missie in een militaire context. En zo kan er geen sprake zijn van een wederopbouw. Ik vind het onbegrijpelijk dat de Verenigde Naties haar verantwoordelijkheid rondom de kwestie in Afghanistan niet neemt. Hier ligt dus een taak van Nederland richting de internationale gemeenschap. Zeker geen snelle oplossing, maar een blijvende oplossing vereist nou eenmaal een breed draagvlak die nou eenmaal een proces nodig heeft.
Dit brengt me tot een belangrijk uitgangspunt. Ik vind dat een land, welk land dan ook, zich alleen kan ontwikkelen van binnenuit, door haar intrinsieke krachten. Dit vereist nou eenmaal een proces. Wij kunnen misschien een dictatuur omverwerpen, zoals hoe de Verenigde Staten dat met Irak deed. Maar ik betwijfel het heel erg of de Irakese bevolking daarmee werd geholpen. Een politiemissie naar Afghanistan sturen, binnen een militaire context, is naar mijn mening een misplaatste solidariteit. Ons inspannen om het draagvlak voor internationale steun aan de Afghaanse bevolking te vergroten is solidariteit. De Afghaanse migranten en vluchtelingen die nu in Nederland wonen kansen bieden zodat ze een bijdrage kunnen leveren aan de wederopbouw in hun land van herkomst is solidariteit. De lokale initiatieven van de Afghaanse bevolking, vooral in gebieden die al redelijk vreedzaam zijn, ondersteunen is solidariteit. Solidariteit gaat uit van de kracht van de ander, en deze kracht proberen te vergroten. Dit is wat de Afghaanse bevolking nodig heeft. Het is geen snelle oplossing, maar biedt zeker, naar mijn mening, meer kansen voor een blijvende oplossing.
